Danko (4) is het rare broertje van Mare (9). Hij is vroegwijs en dat is bijzonder. Danko praat tegen vreemde mensen over dingo’s, okapi’s en dino’s, leest natuurboeken en kijkt wildseries op tv. Hij is ook lief, want sinds papa alleen in zijn nieuwe appartement woont kruipt hij tegen Mare aan en knuffelt haar. Plotsklaps beweert Danko: ‘Papa is een ijsbeer’. Hij blijft dit tot vervelens toe herhalen, tot ergernis van Mare. Bij het kijken van een serie over baby-ijsberen blijkt de ware betekenis van Danko’s uitdrukking. De emotionaliteit die de tekst kenmerkt komt volledig tot zijn recht in de met diverse technieken in o.a. kleurpotlood gemaakte illustraties van Saskia Halfmouw. Vooral de bladzijden in een enkele kleur, als papa gemist wordt, zijn sprekend. Door de uitgever geafficheerd als kort beeldverhaal voor kinderen die liever kijken dan lezen. Het kan ook prima dienst doen als voorleesverhaal. Mooi verzorgde uitgave op stevig, mat, cremekleurig papier. Een gevoelig en waardevol verhaal dat na het voorlezen (vanaf ca. 6 jaar) uitnodigt tot gesprek over, al dan niet complexe, gezinssituaties. Zelf lezen en bekijken vanaf ca. 8 jaar. Verberg tekst

Mare vindt haar broertje raar. Hij draagt steeds groene kleren en een bril en hij weet heel veel over dieren. De momenten dat hij zomaar tegen wildvreemde mensen begint te praten, vindt Mare ongemakkelijk. Het wordt al helemaal gek als hij zegt dat papa een ijsbeer is. Toch is Danko ook ontzettend lief en voelt hij perfect aan wanneer grote zus Mare zich niet top voelt. De ouders van Mare en Danko zijn uit elkaar. Het grootste deel van de tijd brengen ze bij mama door. Mare zou het graag met één van haar ouders hebben over de “ijsbeeruitspraak”. Bij mama kan ze niet terecht, want ze is moe en heeft hoofdpijn. Zou ze het ook niet vreemd vinden als ze ineens over papa begint te praten? En tja … zo’n dingen kan ze toch ook niet tegen papa zeggen? Hij zou er waarschijnlijk verdrietig van worden.

Tijdens een documentaire over dieren valt de puzzel in elkaar: bij ijsberen is het de gewoonte dat de welpen bij de moeder blijven, de vader gaat weg en krijgt de jongen niet te zien. Mare begrijpt nadien maar al te goed wat haar broertje haar duidelijk wilde maken. Als lezer (en als gescheiden mama) kreeg ik er even de krop van in de keel.

Op knappe wijze wordt de lezer meegenomen in het hoofd van kinderen van gescheiden ouders. Ook al doe je als gescheiden partners nog zo goed je best, wat er echt in zo’n kinderhoofdje speelt, zal je waarschijnlijk nooit achterhalen. Zonder belerend of zwaarwichtig te willen zijn, komt dit thema mooi aan bod. Knap ook dat het belang van tijd met papa onder de aandacht gebracht wordt, want in heel veel situaties lijkt het maar normaal dat de kinderen bij een scheiding meer bij mama zijn. Dat een papa daar oprecht verdrietig om kan zijn, wordt mooi weergegeven.

Met eenvoudige illustraties en korte, duidelijke zinnetjes werd er een knap verhaal mét boodschap gecreëerd. Het een echte graphic novel noemen is misschien wat overdreven, maar de beginselen ervan zitten er zeker in.  Tekst met illustraties wordt afgewisseld met tekstballonnen waarin soms woorden staan, maar ook soms afbeeldingen, die voor extra verduidelijking zorgen.

Het boekje is voor te lezen vanaf een jaar of vijf. Achtjarigen kunnen het zelf wel lezen. Zeker een aanrader.

Verberg tekst